Dubbel demissionair
Met nog een paar dagen tot de verkiezingen kijkt een betrokken inwoner naar het rumoer in Den Haag – waar debat soms meer lijkt op gekakel dan op luisteren.
Toen de PVV de stekker uit de coalitie trok, viel het kabinet Schoof en ging het verder als demissionair. Niet veel later stapte ook de NSC eruit. Daarmee werd het kabinet dat al demissionair wás, nog eens extra demissionair: dubbel demissionair.
In de praktijk betekent dit dat ministers blijven zitten, maar nauwelijks nog nieuwe besluiten nemen. Ondertussen schuiven de problemen – woningen, zorg en onderwijs – gewoon door.
Veel mensen merken dat de gezichten onbekend zijn. Premier Schoof kwam uit het niets en wordt nog niet breed herkend. Door het schuiven met portefeuilles kwamen ook andere posten in handen van nieuwe namen. Waar je vroeger wist wie waar zat, hoor je nu vaak: Wie doet Volksgezondheid of wie heeft de portefeuille Wonen? Is er nog wel iemand belast met de toeslagaffaire en wie is er voor de schadepost gaswinning Groningen?
De verkiezingsdebatten draaien inmiddels op volle toeren. Het is een kakofonie van stemmen: iedereen praat door elkaar, weinig wordt echt uitgepraat. Het lijkt soms op hoe het land de afgelopen tijd bestuurd is — veel geluid, weinig luisteren. De nadruk ligt op één negatief punt, terwijl het grotere geheel uit beeld verdwijnt.
Misschien is dat ook wel de spiegel van onze tijd. We luisteren niet altijd meer om te begrijpen, maar om te reageren. Online, aan tafel of op straat – overal lijkt het debat harder te worden. Terwijl juist in tijden van onzekerheid het gesprek zacht zou moeten zijn.
Op 29 oktober mogen we weer naar de stembus. Sommige mensen weten nog niet wat ze moeten stemmen. Anderen haken af: “Het maakt toch niks meer uit.”
Maar juist nu is het belangrijk om te blijven meedoen, te luisteren en elkaar te begrijpen. Niet om gelijk te krijgen, maar om samen verder te komen. Want als niemand meer luistert, verandert er helemaal niets.
